Ευρώ ή Δραχμή;

Όταν σε ένα θέμα υπεισέρχεται ο οπαδισμός και η συνθηματολογία, χάνεται η ουσία. Το ευρώ γίνεται σημαία για τους πάση θυσία ευρωπαϊστές, ενώ η δραχμή για όσους θέτουν ως προτεραιότητα την εθνική ανεξαρτησία. Ως τρελοί κατηγορούνται όσοι τολμούν να μιλήσουν για δραχμή, ενώ ως ανάλγητοι οι οπαδοί του ευρωμονόδρομου, που εστιάζουν στις υποχρεώσεις που οφείλουμε να σεβαστούμε εντός του κοινού νομίσματος. Στόχος μου δεν είναι να συνταχθώ με τους μεν ή τους δε. Μεγαλύτερη σημασία έχει το γιατί θέλουμε τη μια επιλογή ή την άλλη, παρά η ίδια η επιλογή.

Το ζήτημα είναι ιδιαίτερα πολύπλοκο, εμπλέκοντας πολλά διαφορετικά επίπεδα, από την πολιτική και την οικονομία, μέχρι την γεωπολιτική και την ιδεολογία. Ρωτώντας το μέσο πολίτη, το βασικό του κριτήριο για την απόφαση, είναι το κατά πόσο και με ποια επιλογή η “τσέπη” του και η ζωή του, θα βρίσκονται σε καλύτερη μοίρα. Αυτό που αναγνωρίζεται είναι πως το ευρώ είναι ένα νόμισμα που διατηρεί την αξία του, ενώ έχει συνδυαστεί με την ευημερία των αρχών και μέσων της προηγούμενης δεκαετίας. Καλώς ή κακώς, υπάρχει στο νου η εικόνα του ευρώδεντρου, που γεννά ευρώ και επομένως μας κάνει να ζούμε πιο πλουσιοπάροχα από το αν είχαμε το δέντρο που βγάζει τις “φτωχές” δραχμές. Ο τρόμος του Grexit, συμπυκνώνεται για τη μεγάλη μάζα σε εκφράσεις όπως: “θα πληρώνομαι με νόμισμα ευτελούς αξίας, άρα θα δουλεύω σαν σκλάβος και θα πεινάσω”. Ομοίως, για όσους κατάφεραν να φτιάξουν κομπόδεμα: “θα χάσουμε τους κόπους μιας ζωής”.

Πριν αναφερθεί οτιδήποτε άλλο, χάριν της σύγκρισης των δύο νομισμάτων στην ίδια βάση, καλό είναι να μη κάνουμε σύνδεση του ζητήματος με τη ρήξη και την πορεία μας εκτός Ευρώπης. Ας δεχτούμε την παραδοχή πως η μετάβαση στη δραχμή θα γινόταν ομαλά και κατόπιν σχεδίου. Τούτο, διότι αυτή που θα μας φτωχοποιούσε θα ήταν η ρήξη και η εκτός ελέγχου μετάβαση, και όχι καθαυτή η δραχμή.

Στην ίδια λογική, υποστηρίζω πως δεν είναι το νόμισμα ο βασικός υπεύθυνος για το επίπεδο διαβίωσης. Το τι έχεις να λάβεις ως χώρα και ως πολίτης, πρωτίστως εξαρτάται από αυτό που παράγεις. Ουσιαστικά, η εγγύηση αξίας που προσφέρει το ευρώ, πιο πολύ ευνοεί αυτούς που στηρίζουν όσα έχουν να λάβουν σε “κεκτημένα” και διατάξεις (π.χ. κατώτατος μισθός, μισθολόγιο δημοσίου κτλ.), που ορίζονται δια νόμων και αλλάζουν μόνο μέσα από “σκληρά” νομοθετήματα με μεγάλο κόστος για τις κυβερνήσεις, παρά όσους στηρίζονται στην αξία τους. Η μάστιγα της ανεργίας είναι η επιτομή της ιερής αγελάδας του κράτους που καταβρόχθισε τον ιδιωτικό τομέα με τη βοήθεια Ιερή Αγελάδατου ισχυρού νομίσματος. Για να μην έχει συμβεί αυτό, θα έπρεπε η προσχώρηση στην ΟΝΕ να συνοδευόταν από ωριμότητα της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος, που θα έβαζε φρένο σε παράλογες και δυσβάσταχτες απαιτήσεις της παρασιτοκρατίας. Δεν είναι κάτι που περιμένετε να ακούσετε από έναν ευρωπαϊστή, αλλά βλέποντάς το από την καθαρά λογιστική πλευρά, το ευρώ μέχρι ώρας ευνοεί και συνεχίζει να ευνοεί το κρατικοδίαιτο μέρος της οικονομίας.

Τι διαφορά θα έκανε η δραχμή; Χωρίς να χρειάζεται ο βουλευτής να φωνάξει “ΝΑΙ” στην αίθουσα της βουλής στη μείωση του μισθού ή μιας υψηλής σύνταξής, αυτή θα ερχόταν πισώπλατα και ανέντιμα μέσα από την υποτίμηση, που θα αναλάμβανε η Κεντρική Τράπεζα. Πολύ βολικό μετά τον υψηλό πληθωρισμό, να βγάλεις πολιτικούς να κυνηγούν την ακρίβεια όπως τα φαντάσματα (τώρα θυμήθηκα τον Κουλούρη). Πρόκειται για τα “πλεονεκτήματα” της εξωτερικής υποτίμησης δια του νομίσματος, σε σχέση με την εσωτερική υποτίμηση που βιώσαμε στο πετσί μας μετά το 2010. Το ζητούμενο είναι να έχεις μια παραγωγική, λειτουργική και ισορροπημένη οικονομία, ώστε να μην αναγκαστείς να καταφύγεις σε κανένα από τα δύο δεινά. Όταν, όμως, βρεθείς σε αυτή τη θέση, δεν είναι επόμενο πως το ευρώ είναι η αυτονόητη επιλογή.

Μέχρι στιγμής, υποστήριξα πως το ευρώ είναι ο δρόμος που για την ώρα ευνοεί τον κρατικοδίαιτο χαρακτήρα της οικονομίας εις βάρος του παραγωγικού, ενώ η δραχμή θα αποτελούσε θεωρητικά το βολικό δρόμο της προσαρμογής. Πριν προλάβετε να με κατηγορήσετε ως δραχμολάγνο, σας αναφέρω το μεγάλο προτέρημα του ευρώ. Το κοινό νόμισμα καθιστά υπεύθυνο τον πολιτικό κόσμο και δεν επιτρέπει πλάγιες “θολές” λύσεις. Μια μείωση μισθού είναι αντιληπτή και δεν γίνεται να έρθει από την πίσω πόρτα. Επομένως, σε περιβάλλον ευρώ, για ένα πολιτικό, είναι πιο ελκυστικός ο δρόμος Πελατειακό Σύστηματων μεταρρυθμίσεων, ενώ σε περιβάλλον δραχμής, θα ήταν αυτός της προσαρμογής (λέγε με μειώσεις μέσω υποτίμησης). Στην Ελλάδα, βέβαια, είχαμε το απίστευτο! Σε περιβάλλον ευρώ, προτιμήσαμε να εστιάσουμε στην προσαρμογή (μειώσεις), πάρα στις διαρθρωτικές αλλαγές. Η εξήγηση ακολουθεί. Οι πολιτικοί μας είναι διεφθαρμένοι, αλλά όχι απαραίτητα και κουτοί. Γνωρίζουν ότι στηρίζονται στο πελατειακό σύστημα και κατανοούν πως δεν υπάρχει για αυτούς επιβίωση με μεταρρυθμίσεις που ξεβολεύουν τους βολεμένους πελάτες-ψηφοφόρους τους, δηλαδή το στήριγμά τους. Άρα, συμπληρώνοντας την πρώτη πρόταση της παραγράφου, θα έλεγα, πως το ευρώ είναι ο δρόμος που ευνοεί λογιστικά τον κρατικοδίαιτο χαρακτήρα της οικονομίας, αλλά αυτός που αποθαρρύνει τις πολιτικές αποφάσεις που είναι υπέρ της παρασιτοκρατίας και του πελατειακού κράτους. Αν δεν έγιναν με το ευρώ αλλαγές που θα βελτίωναν την παραγωγικότητα και το βιοτικό επίπεδο, θα γίνονταν επί δραχμής;

Η δραχμή είναι ο ανέντιμος τρόπος να πληγούν τα κεκτημένα, και ο μόνος τρόπος η Ελλάδα να επιβιώσει κουβαλώντας τη νοοτροπία της μεταπολίτευσης, μακριά από τον πυρήνα της Ευρώπης. Το ευρώ είναι ο δύσκολος, απαιτητικός, αλλά κατάλληλος δρόμος να προχωρήσουμε στο ευρωπαϊκό μέλλον. Αν έχουμε τη διάθεση και την ικανότητα να κάνουμε όσα απαιτούνται, τα πλεονεκτήματα του εθνικού νομίσματος, μας είναι περιττά. Διαφορετικά, αν δεν είμαστε αποφασισμένοι, δυστυχώς η δραχμή είναι ο λασπόδρομος που μας περιμένει και που μας ταιριάζει. Αν είναι έτσι, λυπάμαι που το λέω, ας τον ακολουθήσουμε από νωρίς. Αλλιώς, ας κάνουμε τα πάντα να τον αποφύγουμε τώρα.

Δημήτρης Κουτσουμπός


Από το Investorblog.gr